Süper Lig’e damga vuran adlar, Süper Hikayem’e konuk olmaya devam ediyor. Merakla beklenen Süper Hikayem’in bu haftaki konuğu, Fenerbahçe ile Süper Lig’e adeta damga vuran, namı öteki “Tota”, Diego Lugano! Uruguaylı efsaneleşmiş, Türkiye gelişinden attığı unutulmaz gollere, en unutamadığı maçtan en şaşırmış olduğu ana kadar en hususi anılarını Süper Hikayem’de söyledi.
Türkiye yolculuğu nasıl başladı?
Fazlaca teşekkürler. Benim için İstanbul’a ve Türkiye’ye dönmem daima büyük bir keyif. Bunu dünyanın her yerinde de söylüyorum. Türkiye’de fazlaca yoğun bir beş yıl geçirdim. Kim bilir spor kariyerimin en yoğun beş senesiydi. Bunu yaşam kalitesi açısından da söyleyebilirim. Bundan dolayı İstanbul muhteşem bir kent. Burada iki çocuğum dünyaya geldi. Taraftarın bana gösterdiği sevgi ve kıymet inanılmazdı. Dolayısıyla Türkiye, İstanbul ve Fenerbahçe ile aramda bir bağ bulunduğunu hissediyorum. Bu benim şeklinde fazlaca uzaktan gelen birisi için açıklanması zor bir his. Değişik bir dil, değişik bir kültür ve değişik bir din. Burada geçirdiğim dolu dolu beş seneden sonrasında hala İstanbul’a gelip gidiyorum ve kendimi evimde şeklinde hissediyorum.
Geçirme sürecin nasıl gelişti?
2006’da İstanbul’a ulaşmadan önce aslına bakarsanız tarihinizi biliyordum; Osmanlı İmparatorluğu. Ben lisede fazlaca iyi bir talebe değildim fakat tarih dersi fazlaca hoşuma giderdi. O yüzden bir çok ülkeyi tanırım. Kulübü fazlaca azca tanıyordum. Ulaşmadan önce Alex ve Luciano’yu tanıyordum. Ne de olsa ikisi de Brezilya’da rakibimdi. Kulüp hakkında bilhassa onlardan informasyon aldım. Fakat Türkiye’yi aslına bakarsanız biliyordum.
Türk futbolu ile alakalı düşünceleri neler?
Türk futboluyla ilgili olarak; tutkulu olduklarını biliyordum. Futbolu hissederek yaşıyorlar. Biz Latin Amerikalılar olarak, bilhassa de Uruguay’dan bahsedecek olursak, en azından biz o şekilde inanıyoruz ki; futbolun babasıyız! Bundan dolayı ilk dünya kupası, ilk Libertadores Kupası… Kısaca futbol için tutku doluyuz. Doğrusu buraya çekincem olmaksızın geldim. Bundan dolayı Türklerin bu ruhunu anlayabileceğimi düşünüyordum. Fakat gene de geldiğim ilk günden itibaren burada değişik bir şeyler bulunduğunu anlamıştım. Anlatması zor… Ben bile burada futbol için nasıl bu kadar tutku olabileceğini anlatmakta güçlük çekiyorum. Bu ülkede de bizde olduğu şeklinde fazlaca birebir ve tutkulu bir yaklaşım var. Maçlar yakından takip ediliyor. Hala daha Türkiye’de futbolun Cenup ABD’daki kadar ya da kim bilir daha yoğun bir halde yaşanması şaşırtıcı. Bundan dolayı futbolda Brezilya, Arjantin ve Uruguay şeklinde ülkelerin dünyanın en tutkulu ülkeleri olmasını beklersiniz fakat daha ilk günümde bu şekilde olmadığını anladım.
Fenerbahçe’deki ilk maçın…
Deplasmandaydık, fazlaca iyi hatırlıyorum. İlk hatırladığım şey; şampiyonluk için muhteşem bir baskı olduğuydu… Fenerbahçe’nin 100. yılından dolayı. İlk gün bana verilen ileti, takımın şampiyon olması için getirildiğimdi. Ekip, sürem sonu şampiyon olması için güçlendiriliyordu. O yüzden derhal yoğun bir baskı hissetmeye başladım. Buna hazır olduğumu düşünüyordum fakat ilk maçlar kolay olmadı. Kulüpteki ortam da oldukça gergindi. Bundan dolayı iyi bir sürem geçirmek ve şampiyon olmak gerekiyordu. Bundan dolayı rakibimiz de 100. senesinde şampiyon olmuştu. Üstelik ilk maçımızda deplasmanda, nispeten zayıf bir takıma kaybetmiştik. O gün burada oynamanın {hiç de} kolay olamayacağını anlamıştım.
Kadıköy’de ilk maçta iki gol…
Unutmak imkânsız… İlk kez Kadıköy’deydim. İnsanların coşkusunu hissettiğim ilk maçtı. Aslına bakarsanız baskı olacağını biliyorduk. Bu karşılaşmaya şampiyon olabilmek için çıktığımız ilk telafi maçı olarak bakıyorduk. Attığım goller antrenmanlarda çalışmamın ürünüydü. Alex’in kullandığı birçok özgür vuruş olmuştu. Doğal ki her antrenmanda bol miktarda çalışırdık. Bilhassa topa vurulmuş olduğu anda kimin nereye koşacağı mevzusunda. Bu yazışma her şeyi kolaylaştırıyor ve en iyi silahım olan fizik gücümü kullanmakta, bir başkasının kabiliyetinden yararlanmak mevzusunda beni özgür kılıyordu. Aramızda derhal bir bağ oluşmuştu. Doğal ki ikimiz de zafere ulaşmak istiyorduk. O maç, bu grubun ileriki senelerde neler yapabileceğini gösteriyordu.
İlk şampiyonluk…
Uyarlama sürecine ayıracak süre yoktu. Şampiyon olmak şarttı. Bizi kulübe şampiyon olmak için getirmişlerdi ve 100. yıl baskısı da üzerimizdeydi. Taraftarlar hayal kuruyordu ve bu manada kulüp büyük bir yatırım yapmıştı. Bildiri fazlaca netti; uyum sürecine ayıracak zaman yoktu. Şampiyon olmak şarttı. Sırrımız ne miydi? Olgun ve zafere odaklamış adamlardan oluşan bir grup Fenerbahçe’deydi. Bu adamlar, kariyerlerinin sonuna gelmiş futbolcular değildi ve zafer için buradalardı. Bu karakterler ile şampiyonluk şansının arttığı kanıtlanabilirdi ve bu hemen hemen ilk senede kanıtlandı. Bu fazlaca önemliydi.
Ali Sami Yen’de attığın gol…
Bu da asla hafızamdan çıkmayan maçlardan biri… Cenup Amerikalı arkadaşlarıma hep anlatırım. Futboldaki rekabeti idrak etmek için, bir Fenerbahçe – Galatasaray derbisini ne olursa olsun yaşamalısınız! O gün Galatasaray stadındaki atmosfer, benim şeklinde orada ilk kez oynayan biri için, bu derbinin dünyanın en büyüğü, ya da en büyük üç derbiden biri bulunduğunu gözler önüne seriyordu. Bunu teninizin derinliklerinde hissediyorsunuz. Fakat bir taraftan da, bu benim kişiliğimin bir parçası, süratli bir halde derbi ruhuna uyum sağladım. Genel olarak derbiler benim için iyi geçti, birçok gol attım, kazandım, kırmızı kartlar gördüm, oyundan atıldım fakat gene de bunlar benim için fazlaca hususi anılardı.
Sevilla maçı
Fenerbahçe’ye ulaşmadan önce Uruguay ulusal takımının bir oyuncusuydum ve Sao Paulo ile Libertadores şampiyonu olmuştum. Avrupa kulüplerinden teklifler vardı. Sevilla bu kulüplerden birisiydi ve oldukça iyi bir teklif ile gelmişlerdi. Fakat Fenerbahçe’yi seçme sebeplerim; büyük bir ekip olması, daima şampiyonluğa oynaması ve üst düzey turnuvalarda süreklilik sunması ve ek olarak bir Uruguaylı olarak Fenerbahçe’deki futbol kültürünün bana uyacağını bilmemdi. Bu yüzden Fenerbahçe’ye gelmeye karar verdim. Sevilla’ya oranla kazanma kültürü Fenerbahçe’de daha fazlaydı. Ek olarak Fenerbahçe’de meydan okumalara alışkın fazlaca sayıda ulusal futbolcu ve Latin Amerikalı oyuncu yer alıyordu. Ne kadar meydan okuma olursa o denli iyidir. Sevilla’nın da iyi bir ekibi vardı. Luis Fabiano ve Dani Alves şeklinde mühim oyuncular vardı fakat biz bu eşleşmede daha iyi olduğumuza inanıyorduk. Hakkaten de daha iyi bir takımımız vardı ve bu mantalite Avrupa’da kıyasıya mücadeleler vermemizi sağlamış oldu. Aslına bakarsanız ben oldum ihtimaller içinde Türk kulüplerinin niçin Avrupa’da daha ileriye gidemediklerini, daha rekabetçi olamadıklarını kendime daima sormuşumdur. Daha iyi olduğumuza inanarak başladı her şey ve yanımızda Fenerbahçe’nin devasa gücü vardı; yapısal açıdan, stadyum açısından, alt yapı açısından, yandaş açısından… Devamlı rekabetin içinde olmak için. Kimi zaman şampiyon olursun, kimi zaman kaybedersin fakat devamlı olarak Avrupa’da olmak zorundasın. Bu gerçeği fark edip kabullenmiştik. Sonuçta sahaya çıktığımızda Avrupa’nın kalanına kıyasla kendimizi denk yada üstün görüyorduk. Bu mantaliteyi, aynı kafa yapısına haiz oyuncularla kurgulayabilirsiniz, o şekilde değil mi?
Fenerbahçe’deki ikinci sezonun hakkında neler söylersin?
Oynayamadığım maçlar, atıldığım için değil mi? Sonuçta neredeyse asla sakatlanmadım. Fizik olarak güçlüydüm ve kendime hep fazlaca iyi bakardım fakat Fenerbahçe’de bünyeme kattığım, aslına bakarsak bizzat da haiz olduğum tutku yönüm beni kimi zaman hata halletmeye itti. Birkaç kez oyundan atıldım, cezalı duruma düştüm. Bu yönümle gurur duyduğumu söyleyemem fakat pişmanlık da duymuyorum. Ben ne yaptıysam kalpten yaptım. Takımım için savaşarak, kazanmayı isteyerek. Bazen hatalar oluyor ve bununla beraber bedeller ödeniyor. Tıpkı o sezonda birçok maçı kaçırarak ödediğim şeklinde…
Türkiye Kupası’nda gördüğün 2 kırmızı kart gündemdeydi…
Aslına bakarsak azca ilkin söylediğim şeklinde… Öteki taraftan fazla üzerime gelindiğini düşünüyorum. Aslına bakarsak fena bir şöhretim olmuştu. Bazen hakemler bana kolay kart gösteriyordu. Suçu onlara da atmak istemiyorum, bu sorumluğu paylaşmak zorundayım. Bundan dolayı sert futbol oynuyordum. Derbileri de o şekilde oynamalısınız, değil mi? Yandaş sizden bunu bekliyor. Sert ve kuvvetli olmalısınız. Gördüğüm kırmızı kartlardan biri ise tamamen hatalıydı. O kırmızı kart hem beni, hem de takımımı haksız yere cezalandırmış oldu. Bu da Türk futbolunun bir öteki mevzu başlığı. Kimi zaman hakemler insanı hayal kırıklığına uğratıyor. Fakat daha ilkin de söylediğim şeklinde, sertlik benim oyun karakterimin bir parçası. Bu benim için, taraftarın tutkusunu sahiplenme yöntemim. Hep sınırlarda, hep sınırları zorlayarak oynarım. Kimi zaman de o sınırları aşarım.
Bursaspor’un şampiyon olduğu sezondaki Trabzonspor maçı ile alakalı düşüncelerin neler?
O gün Fenerbahçe’deki en ağlatısal ve üzücü günümü yaşadım. Taraftarımız için de o şekilde olmuştu zira bir maç daha alsak şampiyonduk. Sanırım o sezonun en iyi futbolunu oynamıştık. Ortalama 25 gol pozisyonuna girdik. Defans çıkardı, kaleci kurtardı, direklerden döndü… Baskı üzerine baskı kurduk. İnanılmazdı fazlaca, o gün talih kazanmamızı istemedi. En iyi oyunumuzu oynadık fakat kazanamadık bundan dolayı talih faktörü bizi cezalandırdı. Gerçek bir trajediydi. Bu futbolun bir parçası. Fakat hala o maçı sindirebilmiş değilim. O sürem Cenup Afrika’daki dünya kupasında da Uruguay kaptanı olarak vazife almış ve yarı final oynamıştım. Avrupa kulüplerine gitme fırsatım vardı. Bilhassa İtalya’dan teklifler vardı ve ben Avrupa’ya adım atmaya kararlıydım. Kararım neredeyse kesindi fakat bu yol kazası ve şampiyonluğu kaybetmemiz beni Fenerbahçe’de kalmaya itti. Şampiyonluğu kaybetmiştik ve bu şekilde çekip gidemezdim. Buradan şampiyon olarak ayrılmalıydım. Kafaya koymuştum. Şampiyonluğu kazanabilmek için bilhassa bir yıl daha kaldım.
Ve son şampiyonluk…
O sezonki meydan okumamız bilhassa bundan önceki yıl olanlardan sonrasında şampiyon olabilmekti. 2010’da Bursaspor şampiyon olmuştu ya… Bu durum onurumuzu yaralamıştı. İyi bir ilk yarı geçirmedik. Üçüncü yada dördüncü mü bitirdik, hatırlamıyorum. Fakat şunu hatırlıyorum, Antalya’daki dönem arası kampında takımın önder oyuncuları Alex, Emre, Volkan ve Aykut Devasa ile bir toplantı yaptık ve sezonun ilk yarısında yapamadıklarımızı düzeltmek ve şampiyon olmak için söz verdik. Çoğumuz hırs ile elimizden gelenin fazlasını yapmak için ant içtik ve devamında fazlaca iyi bir ikinci yarı geçirdik. Kimi zaman iyi, kimi zaman fena oynuyor fakat gene de ligin 2. yarısında tüm maçları kazanıyorduk. Ben atıyordum, Alex atıyordu… Ve sonunda ligi şampiyon olarak bitirdik. Bizim için bir ilk gibiydi. Bundan dolayı bu, önceki sezonun hırsıyla kazanılan bir şampiyonluktu.
Fenerbahçe’den ayrılma sürecin ile ilgili neler söylersin?
Söylediğim şeklinde, önceki sürem Avrupa biletini cebime koymuştum fakat yeniden şampiyon olabilmek için kalmıştım. 2011 senesinde Avrupa’dan değişik teklifler aldım. Katar fonu tarafınca satın alınan Paris Saint-Germain ve Premier Lig takımlarından. Nasıl ki Sao Paulo’da dört yıl kaldım, şampiyonluklar kazandıktan sonrasında ayrıldım… Fenerbahçe’de de beş yıl kaldım, şampiyonluklar kazandım ve ayrılma zamanı gelmişti. Oyuncu için daima değişim motive edicidir. Daha doğrusu onu gelişmeye zorlar. O yüzden yeni bir zorluğu göğüsleme sonucu almıştım. Burada beş yıl ve şampiyonluklardan sonrasında bıraktığım imajımla… Yaşımla birlikte performansımın da düşmesini beklemektense zirvede ayrılmayı istedim. Kulüple yaşayabileceğim sorunlardan bağımsız olarak ayrılma kararımı vermiştim. Herhangi bir pişmanlık duymuyorum bundan dolayı kazandığım başarıların peşinden gönülden verdiğim bir kararmış oldu. Şampiyon olarak, iyi bir görüntü bırakarak gitmek istiyordum. Zirvede ayrılmak istiyordum. Aksini düşünemezdim. İşte bu yüzden de bugün bile Fenerbahçe taraftarı beni böylesine büyük bir sevgiyle anıyor. Düşündüğüm ve yaptığım buydu.
Ülkelerin derbi kültürleri hakkında ne söylersin?
Benzeri olmayan! Deli! İnanılmaz! Dünyanın neresine gidersem söylerim. Nacional – Penarol derbilerini oynadım. Sao Paulo – Corinthians maçlarını oynadım. PSG – O. Marsilya oynadım. Cerro Porteno – Olimpia maçlarına çıktım ki o da Uruguay’ın en büyük rekabetlerinden biridir. Ulusal takımlar seviyesinde Uruguay – Arjantin ve Uruguay – Brezilya maçlarında oynadım ki bunlar da büyük öncesiz rekabetlerdendir fakat Fenerbahçe – Galatasaray maçları fazlaca değişik. İnanılmaz! Futbolu bırakmış oyuncular için böylesine maçların tadını çıkarmış olabilmek paha biçilemezdir. Futbolu bıraktıktan sonrasında arkalarında bırakabilecekleri en büyük mirastır. Öylesine bir çılgınlık, öylesine bir tutku. Muhteşem bir adrenalin. Anlatılması zor. Bugün bile hala anlamakta güçlük çekiyorum.
25 derbi – Kadıköy’de kaybetmeme…
Sao Paulo’da dört sürem süresince Palmeiras ve Corinthians’a karşı 18 derbi oynadım ve hiçbirini kaybetmedim. Kulübün zamanı süresince asla derbi kaybetmediği başka bir dönem yok! Uruguay – Brezilya maçlarında ise yalnızca bir kez kaybettim, üç kez de berabere kaldım. Bu tür maçlarda talih hep yanımda oldu. Şansın yanı sıra tavır, hırs ve fakat en önemlisi taraftarların hislerine olan saygım söz mevzusu. Bundan dolayı taraftarların hissettikleri unutulmamalıdır. Bu karşılaşmaların bayağı bir maçmış şeklinde oynanmaması lazım. Bu maçlar kimi zaman şampiyonluğa bedeldir! Fenerbahçe taraftarı ile hislerimiz fazlaca benzerdi. Bu yüzden onların ruh halini benimsemek benim için kolay oldu. İşte bundan dolayı Fenerbahçe taraftarı beni fazlaca severken Galatasaray taraftarı beni asla sevmez. Statlarına gitsem herhalde asla iyi karşılanmazdım, bilemiyorum fakat bu bile sana duydukları saygıyı ortaya çıkarır. Seni sevmezler fakat bir o denli da saygı duyarlar. Netice olarak, hepsi benim için miras değerinde; derbilerdeki bu çılgınlığı ve yoğunluğu içselleştirebilmek. Benim için olağanüstüydü.
Hırçın ve agresif…
Bu benim futbolu hissetme şeklim. Hakkaten bazı durumlarda sınırların birazcık ötesine geçtim fakat benim oynama şeklim, futbolu sezmek. Ve daima sınırlarda… Benim için futbol bir çarpışma. Bu oyunda kendi taraftarınızın mutlu olması için rakiplerin üzülmesi gerekir. Bundan dolayı bu bir oyun ve kazanmak için neredeyse her şey mübahtır. Bir tek iyi olan kazanmaz. Kimi zaman de fizyolojik olarak, mental olarak, ruhen egemenlik kuran kazanır. Futbol böyle bir durum. Bana gore Türkler de bu karaktere haiz. Agresif mi, bilemiyorum. Evet, kuvvetli ve sert bir oyuncu olduğumu söyleyebilirim…Buna kuşku yok. Fakat agresif olduğum zamanlarda ne olursa olsun cezalandırılmışımdır. Fakat bir çok süre yoğunluktur, tutkudur, en iyiyi yapma isteğidir fakat hem de fiziğimden yaralanma yöntemimdir.
Hakemler hakkında ne düşünüyorsun?
Hatırlıyorum da, Rusya’daki dünya kupasında FIFA’nın organize etmiş olduğu oteldeydik. Hakemler de aynı otelde konaklıyordu. Cüneyt Çakır da orada olduğumu biliyordu ve lobide beni beklemiş. Bana “Türk bir yargıcı seninle konuşmak istiyor” dediler; Cüneyt ile… Altı yıl geçmiş fakat hala benimle görülmemiş bir hesabı mı var!. Hemen sonra basına da izahat yapmış. “20 senelik hakemlik hayatımda, dünyanın birçok yerde maç yönettim fakat yönetilmesi en zor oyuncu Lugano’ydu” demiş. “Başka kimse değil, Lugano’ydu” demiş. Vay be, yönetilmesi en zor oyuncu ben miyim! İşte bu, kimi zaman benim bile göremediğim, hakemlerin insani boyutu.
En sevdiğin yargıcı?
Yok. Fakat en sempatiği, azca ilkin de bahsettik ya; Cüneyt Çakır. Fakat en sevdiğim değil, bundan dolayı beni iki kere oyundan attı. Fakat en azından sempatik.
En sevdiğin arkadaşın kimdi?
Birçoğu ile fazlaca iyi anlaşıyordum. Kesinlikle Alex, Edu Dracena, Yobo. Öteki taraftan Türk oyunculardan Gökhan Gönül, Önder Turacı, Selçuk, Semih… Bir çok arkadaşımla empati kurabiliyordum. Grup içinde fazlaca sempatiktim. Saha içinde gördüğünüz o agresif hallerim yoktu.
Seni en fazlaca güldüren vaka neydi?
Şaşırdığım mı? O denli fazlaca şaşırdığım şey oldu ki… İlk derbilerde şaşırıyorduk. Niçin maçlarda bu kadar fazlaca güvenlik önlemi alınıyor diye. Hemen sonra bunun lüzumlu bulunduğunu anladık. Böylesi kim bilir daha iyiydi. Fakat daha sonrasında insani temaslar fazlaca sempatikti. Fakat bu tip maçlardaki gerilmiş ortam gene de beni fazlaca şaşırtmıştır.
Senin için en hususi oyuncu?
Pek fazlaca mühim oyuncu karşısında forma giydim. Fakat Umut Karan ile derbilerde sert düellolarımız oldu. Fakat normal olarak centilmenlik çerçevesinde. Her birimiz takımımız için en iyi olanı halletmeye çalışıyorduk. Kendi arkadaşlarımdan ise normal olarak Alex’i diyebilirim. Sanırım Türkiye topraklarından geçen en iyi futbolcu o. Hem de tüm kariyerim süresince beraber oynadığım en iyi oyuncu diyebilirim.
Kılık değişiklik yapma hikâyen?
Türkiye’den ayrıldıktan sonrasında da birçok kez derbi maçlara geldim. Fakat devamlı olarak VIP alanlarda izliyor ve maçların keyfine varamıyordum. Bu şekilde yerlerde kendimi sıkışmış hissediyordum. Ben futbolu hakkaten seven birisiyim ve futbolcu olmadan ilkin bir taraftardım. Türkiye’de tıpkı yandaş şeklinde bir atmosferi yaşamamıştım. Tek yolu buydu. Birkaç dost kılık değiştirdik, tüm günü bu şekilde Kadıköy’de geçirdik, taraftarların tezahüratlarına katıldık. Yiyecek yedik. Sonrasında stada gittik. Orada da tıpkı düzgüsel bir yandaş şeklinde tezahüratlar yaptık. Peşinden yanımda oturan bir yandaş beni süzmeye başladı. “Lu…” söylediği ona sus işareti yaptım. “Eğer sesini çıkarmazsan sana fotoğrafımı ve formamı veririm” dedim. Bu konuşmadan sonrasında o yandaş sessiz kaldı fakat beni gözünün önünden ayırmadı. Maçın peşinden ona fotoğrafım ile formamı verdim. Şansımız vardı, kimse beni görmedi. Bundan dolayı gören olsaydı benim için o sakin ortam kalmayacaktı. O gün maçı kaybettik fakat, her neyse… Bu benim fikrimdi. Bundan dolayı bir derbiyi tribünde yaşamı sürdürmenin tek yolu buydu.
Unutamadığın gol…
Ben hiçbir süre güzel gol atmadım. Ben bir Alex değilim. O fazlaca güzel goller atardı. Benim gollerim hep zorlayarak atılan gollerdi. Hiçbir süre güzel değildi fakat değerliydi ve üç puan getiriyordu. Sanırım Trabzon, hayır. En güzeli Sevilla’ya kafa ile attığım goldü. Hem mühim hem de güzel bir goldü. Trabzon’a attığım gol de öyleydi.
İki öncesiz rakipte iki Uruguaylı…
Muslera tam olarak benim gittiğim gün geldi. Hala da devam ediyor. SONRA SORU GELİYOR. Sonuçta hem Fernando hem de ben Uruguay ulusal takımında oynamış oyuncularız. Dolayısıyla bu, Türkiye’de büyük bir kulüpte oynama potansiyeline haiz olduğun anlamına gelir. En önemlisi de, Uruguay üç milyon sözü geçen bir ülke.15 kez Cenup ABD şampiyonu, iki kez dünya, iki kez Olimpiyat, pek fazlaca kez de Cenup ABD’da kulüpler bazında şampiyonluklar… Fazlaca kuvvetli bir futbol kültürümüz var. O yüzden sanırım Uruguaylılar dünyada fazlaca çalışkan, fazlaca asil, fazlaca sadık, yerinde duramayan insanoğlu olarak tanınır. Sanırım bireysel deneyimlerim de Türk futbolu ile fazlaca örtüşüyor. Kişilik şeklinde, tutku şeklinde örtüşen fazlaca nokta var. Kim bilir probleminin cevabı bundadır.
Fenerbahçe taraftarı ile ilgili ne söylersin?
Sanırım dünyadaki en iyi Fenerbahçe elçisi benim. Bundan dolayı devamlı Fenerbahçe taraftarının tutkusundan bahsederim. Hakkaten bu hayatımın çarpıcı bir sürecini teşkil eder. Öyleki fazlaca şey yaşadım ki… Bazı şeyleri burada söylerim, bazılarını ise söyleyemem. Dostlarımla, taraftarlarla paylaştığım şeyler var. Türkiye’de her şey o denli yoğun ve güzeldi ki… Öylesine inanılmaz iniş ve çıkışlarım oldu ki… Fenerbahçe taraftarlarına karşı hislerim, bana verdikleri sevgi için içten bir müteşekkirlik olarak ifade edilebilir. Sanıyorum bu kadar fazlaca sevgi almış biri olarak onlara borcumu asla ödeyemem. Her şey iyi gitti, goller attım, şampiyon olduk. Elimden geleni yaptım fakat karşılığında aldığım sevgi, onlara verdiklerimden fazlaca daha fazlasıydı. Ümit ederim bu ilişki ilelebet sürer. Devamlı şunu söylerim: “Bunca şey için teşekkür, bu kadar azı için de özür dilerim.”
“Türkçe öğrenmeyi arzu ederdim”
Aslına bakarsan aradan 10 yıl geçtikten sonrasında bugün Türkçe öğrenmemek içimde ukde kaldı. Sonuçta geçen beş yıl zarfında Türkçe öğrenmeliydim. Kültürden tarihe, şehirlerden inanç mevzusuna kadar Türkiye hakkında fazlaca şey öğrendim. Bir şey hariç, o da dil. Niçin? Dürüst olayım; Edu ile beraber imza attık ve tüm gün Kadıköy civarında bisiklet sürdük. Sonrasında aradan yedi gün geçti. Popüler kültüre ve basına aşina oldukça, 20 tane günlük spor gazetesi çıkıyor, her gün 50 tane futbol programı yayınlanıyor, hepimiz devamlı olarak Lugano’dan ve Fenerbahçe’den bahsediyor. Yok dedim! Hakkımda söylenen her şeyi anlarsam konsantrasyonumu kaybederim diye düşündüm. Bu yüzden futbolun bu yönünden kendimi sakınıp yalnızca top oynamaya odaklandım. Bu da bana fazlaca destek oldu. Bir düşün devamlı hakkımda meydana getirilen eleştirileri dinleseydim… Bunların hiçbiri bana ulaşmıyordu. Ben bir tek antrenmanıma ve maçlarıma odaklanıyordum. Türkiye’de rahat bir yaşam yaşadım. Kafam rahattı ve futboluma odaklanıyordum fakat bugün pişmanlık duyduğum mevzu, dil mevzusundan dolayı daha çok dost edinememiş olmam. Türk kültürü mevzusunda da derinleşemedim. Fakat bu şekilde daha rahat bir hayatım oldu. Yoksa delirebilirdim!
“Kariyerimin ihtişamlı bir dönemiydi…”
Sportif hayatımın en güzel beş yılıydı. En keyifli ve yoğun geçirdiğim zamanlardı. Hem de 25 – 30 yaş arası ki futbolculuk dönemimin en verimli zamanlarını Türkiye’de yaşadım. Haliyle kariyerimin ihtişamlı bir periyodu olarak anıyorum. Bunlar bir tek o beş senelik dönem içinde değil, gittiğim her yerde hala söylediğim şeylerdir. Mesela, Brezilya’da çalışıyorum, devamlı olarak bu şekilde söylüyorum. Uruguay’da, Arjantin’de yada Paris’te… Bunu hep hatırlıyor ve hak etmiş olduğu şekilde dile getiriyorum.
LUGANO’NUN SÜPER 11’İ
Kaleci Volkan. Gökhan Gönül
Sol bek Roberto Carlos
Stoper olarak Servet Çetin ve Egemen Korkmaz.
Orta saha Emre Belözoğlu, Selçuk İnan.
Sol kanat Arda Turan
Sağ kanat Quaresma
10 numarayı sorma, o Alex’tir.
Forvet ise Burak Yılmaz.
